საღამოს ისევ ილიკოსთან ვიჯექი და ვაგორებდი.
ოთახში წელში ბებიაჩემი შემოვიდა, მოიძრო, გამარჯობა თქვა და მე მომმართა:
_შვილო, ზურიკო, შენი ქიმიის მასწავლებელი რა ხნისაა? ცოტა ხომ არაა?
„ჩემო უძვირფასესო, და სულზე უტკბესო...“
_სად მნახა ნეტავ? _ ბებიამ. ილიკო ყურებს არ უჯერებდა.
„მე გავიგე არსი ჩემი ყოფიერებისა, მე აღგიქვი შენ, როგორც სულიერი განცდისა და ესთეტიკური ...“ _ განაგრძობდა ილარიონი.
ილარიონს აუვარდა..